ఒక వలయం

02/16/02
సంశయిస్తున్నాడు. ఆలోచనకీ, భావానికి శాశ్వతత్వం - తాత్కాలికంగా నైనా - కల్పించే ప్రయత్నాన్ని చూసి.
పట్టుదలా, అర్పించుకోవడమూ - ఈ మాటలు మంచివేనా, చెడ్డవా -మళ్ళీ ద్వందాలు- సాధించాననుకున్న
ప్రతి క్షణమూ కోల్పోయిందేనా ? నేను ను పెంచాలనుకున్న ప్రయత్నాలన్నీ వేదన కే మార్గాలా ?
కోరిక ని మళ్ళించాలనుకున్నా, అణగద్రొక్కాలనుకున్నా అది వ్వర్ధమేనా ? జరుగుతున్నదంతా
పూర్వకార్య ఫలితమూ మళ్ళీ కార్యమూ కూడానా ?

నేను ఇటువంటి వాడు. చాలా గొప్ప. తక్కువ. ప్రత్యేకం. ఇదీ విశేషం. ఎవరో చేస్తున్న వ్యాఖ్యానాలు.
తెర తొలగి విడి పోవడం అనే ఆలొచనని పట్టుకొని వేళ్ళాడ్డం. పోల్చుకోవడం. మాటున దాగి ఉన్న
అసూయ. ఒకళ్ళ మీద కోపం. ఇంకోళ్ళ మీద మోహం. అసలు దారి ఇది కాదనీ చూడటమే
పరిష్కారం కాని పరిష్కారం అని తెలుసు. కానీ చూడగలిగేది ఉండాలి గా మనలో?
వేసుకున్న పై పై పూత సహాయాలు అన్నీ క్రమక్రమం గా కరిగిపోతున్నాయి కళ్ళముందే.,
'అసలు' ను మార్చగలిగే శక్తి వంక చూడడానికి భయం వేస్తోంది.