మూలాలు

April 6, 03.
ఏ పుస్తకాలూ, సాహిత్యాలూ ఆదర్శపుటాలోచనలూ కామాలూ లేకుండా ఈ ముతక మురికి జీవితాన్ని అచ్చం అలాగే అనుభవించాలన్న తీవ్రమైన కోరిక తీరుతోంది. అబ్బా. . "జ్ఞానాగ్ని దగ్ధ కర్మాణాం" అన్న సంస్కృత శ్లోకం రాసిన వాడి మనసులో ఎంత శుద్ధ ప్రజ్ఞ నెలకొని ఉందో.
మాసి పోయిన గుడ్డలు జాలిగా చూస్తూ ఉంటే దుమ్ము మట్టి అంటుకున్న వస్తువులన్నీ చీదరగా చిందరవందరగా మనసులో అదో రకమైన గందరగోళాన్ని కల్పిస్తున్నాయి. ఇదే నాకు ధర్మం(!?) గా కన్పించడానికి కారణమేమిటి? బాహ్య వాతావరణ శారీరక సుఖాన్ని కోరే అంశ మాయమయినట్లుగా ఉంది. I don’t know if this is indirectly increasing my “me”. నాలో ఉన్న కఠోర పరిశ్రమ కారుణ్ణి పెంపొందించే మైండ్ ట్రిక్ కాదని తెల్సు. ఏదో ఈ శరీరాన్ని ఉపయోగించుకుంటున్న భావన. I just wanted to see the genuinity of this feeling – whether it will wither away by certain environment. ఉక్క తో వేడి గా మగ్గి పోతున్న శరీరం. పళ్ళూ తోముకోవడం నించీ పడుకునే దాకా పూర్వం మైండ్ లో జరిగే నాయిస్ అంతా ఏమైంది ? ఈ పరిసరాల్లో ?
అవసరానికి మించిన కంఫర్టబుల్ లైఫ్ గడుపుతున్నప్పుడు ఎన్నోసార్లు all this is not a big deal అనుకున్న విషయం ఇప్పుడు ఇలా కన్ఫర్మ్ అవుతోందనా ఈ తృప్తి? శరీరానికి అసౌకర్యం కలుగుతూ ఉంటే చూస్తూ తమాషాగా వింతగా ఉన్న ఫీలింగ్ ని చూడడం లో ఉన్న తృప్తా ఇది ? చెక్కు చెదరని పెరగని తరగని ఏదో ఒక దానికి చిహ్నమా ఇది ? ఎన్నో ఏళ్ళనించీ దొరకని ఈ అసౌకర్యం ఎంతో హాయిగా ఉంది. This is not idealizing the discomfort but rather not thinking about any other comforts and experiencing the present as it is… "ఏడు కొండల వాడ వెంకటా రమణా" (పెళ్ళి చేసి చూడు - చక్రవాకం ట) - ముసలి కంఠం తో అమ్మ పాడు తున్న పాట అమిత మధురంగా ఉంది. ఇంకా - "మా వల్ల గుణ దోష మేమీ" "ఎవరో వారెవరో" "మధురం మధురం మనోహరం" - ఆమె లో ఉన్న ఇంత చక్కటి జ్ఞాపక శక్తి కీ కళ కీ నమస్కారాలు చెప్పుకుని మురుసుకున్నాను.
April 7 03.
నా మూలాల్ని ఈ క్షణంలో దుమ్ములో మురికిలో ఈ అశుభ్రత లో రస్టిక్ మాటలలో వెతుక్కుంటూ శరీరం జ్వలిస్తోంది. ఎన్నోసార్లు గత మూడేళ్ళలో నిద్ర లో విన్న ప్రాచీన స్మృతుల చప్పుడు ఇప్పుడు కళ్ళ ఎదుట సాక్షాత్కరిస్తోంది అనుక్షణమూ. కొన్ని లక్షల సంవత్సరాల క్రితం ప్రతి వారూ ఆఫ్రికా లోనో సుమేరియా లోనో మెసపొటేమియా లోనో భాగంట. అయినా వాటితో ఇప్పుడు ఆ అనుబంధం చప్పుడు వినగలమా? కానీ పిఠాపురంలో మా మాతామహులు శృతి చేసిన వీణల చప్పుడో కావలి బుడమ గుంట లో పితామహులు అరక దున్నుతూ జీవితాన్ని గురించి చేసిన ఆలోచన ఎంతో దగ్గరగా, దాన్ని గురించి తెలుసుకోవడం ఎంతో ఆసక్తి కరంగా ఉంది. చెమట, వేడి, దోమలు అప్పుడప్పుడు శీతల పవనాలతో కలిసివచ్చే మురుగు కంపు - వ్యతిరేక భావాల్ని కలిగించడం లేదు. ఫీలింగ్ అట్టర్లీ హోమ్. గడుపుతున్న జీవితం అంతా ఎవరికో చూపించుకోవడానికి చేసే తెలివితేటల ప్రదర్శనో లేక ఆర్ధిక భద్రత కోసం పడే వెంపర్లాటో నని హఠాత్తుగా మూడేళ్ళ క్రితం మైండ్ లో మెరుపు మెరిసిన దగ్గర్నించీ ఇది ఇలా జరుగుతుంది అని తెలుసు చివరికి. చదువు, తెలివితేటల ప్రదర్శన, నేను ను మాగ్నిఫై చేసే ఈ నాగరికత పేరుతో అలవడ్డ సుఖాల వెంపర్లాట అంతా అన్రియల్ అని తోచినా అది కూడా ఇంకొక ఫాన్సీ ఆలోచన కాదని ఎలా నిరూపించడం.. ఇక్కడికొస్తే తప్ప..